Polska Ludowa nie była teoretycznym państwem z kartonu, jak próbuje nam się obecnie wmawiać. Ówczesne państwo polskie było niezwykłe silne i potrafiło zorganizować samodzielnie duże siły i środki w trosce o zdrowie narodu, kiedy pojawiło się poważne zagrożenie.
Od pierwszego zachorowania do momentu ogłoszenia epidemii minęło aż 47 dni. Stan epidemii trwał od 17 lipca do 19 września 1963. Światowa Organizacja Zdrowia przewidywała, że epidemia potrwa dwa lata i w jej wyniku zachoruje do 2 tysięcy osób, a umrze 200.
Służby zadziałały prawidłowo i skala epidemii była znacznie mniejsza niż przewidywała Światowa Organizacja Zdrowia. Zachorowało 99 osób (najwięcej wśród służby zdrowia), z których 7 zmarło, w tym cztery to polegli lekarze i pielęgniarki. W izolatoriach umieszczono 989 osób na 2500 przygotowanych miejsc.
Więcej o przebiegu tutaj: Historia zapomniana i mniej znana.
W latach 1950–1971 choroba wystąpiła także m.in. w Czechosłowacji, Belgii, Francji, Niemczech Wschodnich, Niemczech Zachodnich, Francji, Hiszpanii, Zjednoczonym Królestwie, Włoszech, Związku Radzieckim, Niderlandach, Szwajcarii i Szwecji. Ostatnią epidemią w Europie była epidemia w Jugosławii w roku 1972, podczas której nastąpiło 175 zachorowań, z czego 35 było śmiertelnych.
Obecnie państwo polskie istnieje tylko teoretycznie i przeprowadzenie takiej akcji byłoby niemożliwe. Nawet przeprowadzenie podobnej akcji zapobiegawczej jak po awarii w Czarnobylu nie byłoby współcześnie możliwe, bo państwo nie ma już odpowiednich instytucji i środków.
