Dzień Armii Czerwonej i Marynarki Wojennej jest obchodzony od 1922 roku. W 1993 roku dokonano niesłusznej zmiany tego święta, na fali odcinania się od tego co radzieckie, zmieniono nazwę na Dzień Obrońcy Ojczyzny, pod którą bywa lepiej znane.
Ponieważ służba wojskowa kojarzona jest zasadniczo z płcią męską, święto to przyjęło się także jako Dzień Mężczyzn. W tym dniu mężczyźni otrzymują podarki i życzenia zarówno od bliskich kobiet, jak i np. koleżanek z pracy. Na prezenty w tym dniu mogą liczyć także chłopcy w szkołach.
Po rozpadzie Związku Radzieckiego święto jest w dalszym ciągu obchodzone w krajach, które opuściły Związek Radziecki i kontynuowane jest zwyczajowe uznawanie tego święta za Dzień Mężczyzn. W Rosji od 2002 roku jest dzień wolny od pracy (tożsamo z Dniem Kobiet). Święto to jest także dniem wolnym od pracy w Doniecku (od 2015 roku), Kirgistanie (od 2004 roku), Ługańsku (od 2015 roku) i Osetii Południowej. Oficjalne uroczystości odbywają się na Białorusi, w Naddniestrzu i Tadżykistanie. Nieoficjalne uroczystości odbywają się w Abchazji, Armenii, Estonii, Górskim Karabachu, Kazachstanie, na Łotwie, w Mołdawii i innych krajach. Na Ukrainie Dzień Armii Czerwonej 23 lutego urzędowo nie jest obchodzony od 2015 roku. Jednak zwyczaj Dnia Mężczyzn w tym dniu jest kontynuowany nieoficjalnie.
We wszystkich wyżej wymienionych krajach poradzieckich zwyczaj Dnia Mężczyzn 23 lutego jest kontynuowany. Mężczyźni otrzymują prezenty i życzenia, niezależnie od rzeczywistego stosunku do służby wojskowej.
Tradycje radzieckie są w dużej mierze także naszymi, polskimi. Polskie ruchy postępowe w Dzień Armii Czerwonej i Marynarki Wojennej także organizują własne, niewielkie uroczystości. Można więc uznawać to święto jako Dzień Mężczyzn także w Polsce. Przy czym trzeba pamiętać, że mamy też własne tradycje, według których Dzień Mężczyzn jest obchodzony 4 kwietnia. W niektórych szkołach i zakładach pracy w okresie Polski Ludowej praktykowane były z tej okazji zabawy.
