Zgromadzenie pn. Apel Poległych i Zamęczonych, które było początkiem działalności Zjednoczenia Patriotycznego „Grunwald” w przestrzeni powszechnej, odbyło się 8 brzeźnia 1981 od 12:00 do 13:20 na Placu na Rozdrożu w Warszawie. Podczas wiecu reżyser Bohdan Wincentowicz Poręba odczytał apel poległych, w którym przywołano m.in.:
- polskich żołnierzy i partyzantów walczących z faszyzmem w Polsce, Hiszpanii, Francji, Rosji, Białorusi, Ukrainie, Norwegii, Libii, Belgii, Włoszech, Niderlandach i Jugosławii,
- żołnierzy Armii Krajowej, Armii Ludowej, Żydowskiej Organizacji Bojowej i walczących w Powstaniu Warszawskim,
- żołnierzy I i II Armii Wojska Polskiego, w tym walczących u boku Armii Radzieckiej w zdobywaniu Berlina i wieszających chorągiew na Berlińskiej Kolumnie Zwycięstwa,
- umęczonych w latach 1949-1953 byłych żołnierzy Ludowego Wojska Polskiego, Armii Krajowej, Armii Ludowej, byłych żołnierzy frontu zachodniego, polskich komunistów, członków Polskiej Partii Robotniczej, Polskiej Partii Socjalistycznej i Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
„W tym budynku w latach 1949-1953 syjonistyczna klika Jakuba Bermana i Romana Zambrowskiego poniżała, torturowała i mordowała polskich patriotów.
Ku uczczeniu ich pamięci – Zjednoczenie Patriotyczne Grunwald”
Wiec na Placu na Rozdrożu był odpowiedzią na wiec środowisk Komitetu Obrony Robotników na Uniwersytecie Warszawskim z udziałem kryptoliberalnych intelektualistów, zorganizowany przez Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność” i Niezależne Zrzeszenie Studentów. Tamtejsza „sesja naukowa” miała krytycznie odnosić się do wydarzeń Marca 1968. Wydarzenie zorganizowane przez ZP „Grunwald” spowodowało, że nie doszedł do skutku przemarsz środowisk KOR-owskich, który ograniczył się do wiecu za bramami Uniwersytetu Warszawskiego. Słusznie zauważono pewną ciągłość syjonistycznej kliki pomiędzy okresem stalinizmu, Marca 1968, a ówczesną opozycją, co najbardziej było widać w osobie Stefana Ozjaszowicza Michnika, przyrodniego brata Adama Ozjaszowicza Michnika.
Sygnałem do powstania ZP „Grunwald” był pogrzeb gen. Zygmunta Henryka Michałowicza Berlinga, który odbył się 15 lipca 1980, w rocznicę Bitwy pod Grunwaldem. Było to natchnienie do działania dla środowisk lewicy narodowej. Pierwsze spotkanie odbyło się 22 października 1980, gdzie powołano Grupę Inicjatywną. 14 lutego 1981 odbyło się zebranie założycielskie, 16 i 17 lutego 1981 dostarczono do sądu dokumenty, a 25 kwietnia 1981 sądownie zarejestrowano stowarzyszenie pn. Zjednoczenie Patriotyczne „Grunwald”. Wydawano Biuletyn Informacyjny Zjednoczenia Patriotycznego „Grunwald”, próbowano wydawać też własne czasopismo „Głos Grunwaldu”.
ZP „Grunwald” jest niesłusznie posądzane o antysemityzm przez współczesną propagandę. W rzeczywistości ZP „Grunwald” sprzeciwiało się antysemityzmowi i syjonizmowi (czyli żydowskiemu rasizmowi), a także działaczom żydowskiego pochodzenia na usługach ponadnarodowego kapitału, tak jak innym podobnym. Członkowie „Grunwaldu” jako pierwsi zwracali uwagę, że syjonistyczna nibyopozycja nie działa w sprawie Narodu Polskiego, lecz walczy z potężnym dorobkiem materialnym Polski Ludowej. Dorobek ten został potem, dokładnie tak jak przewidywano, oddany pod wyprzedaż na rzecz międzynarodowego kapitału.
Zjednoczenie Patriotyczne „Grunwald” było pozytywnie nastawione budowy i umacniania ustroju uspołecznionego Polski Ludowej przez Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą. Popierało wprowadzenie stanu wojennego. Popierało frakcję tzw, „betonu” w PZPR, a sprzeciwiano się frakcji liberalnej, która w drugiej połowie lat 1980. brała udział w rozmontowywaniu Polski Ludowej. ZP „Grunwald” pozytywnie odnosiło się do układu ze Związkiem Radzieckim i braterstwa Słowian. Należycie szanowano dziedzictwo walk z faszyzmem u boku lub w szeregach Armii Radzieckiej, ale także w innych siłach, jak Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie czy Armia Krajowa. Zagrożenie zauważano w zachodnioniemieckim rewizjonizmie, co sprawdziło się po roku 1989, kiedy to kapitał niemiecki wydrenował Polskę. Szerzono idee narodowe, słusznie zauważając że ich ucieleśnieniem była Polska Ludowa. Sprzeciwiano się zachodniej popkulturze. Zjednoczenie chciało przystąpić do Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. Utrzymywało przyjazne stosunki z Ogólnopolskim Porozumieniem Związków Zawodowych, w szczególności ze związkami w Hucie „Warszawa”, i z Ochotniczą Rezerwą Milicji Obywatelskiej. Przychylnie na tego typu ruchy spoglądał Konstanty Justynowicz Czernienko – ostatni porządny sekretarz generalny Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego.
W latach 1980. Zjednoczenie Patriotyczne „Grunwald” było celowo rozbijane, marginalizowane i ośmieszane, np. na łamach „Polityki” czy w filmach Stanisława Sylwestra Sylwesterowicza Barei. Przez to nie zaistniało szerzej i nie stało się organizacją masową. Szkoda, bo mogło wnieść duży wkład w obronę Polski Ludowej i niosło dobre treści ideowe. Po rozwaleniu Polski Ludowej, Zjednoczenie Patriotyczne „Grunwald” rozwiązało się ostatecznie w 1995 roku. Działacze ZP „Grunwald” związali się z różnymi organizacjami narodowolewicowymi, np. Samoobrona RP, Stronnictwo Narodowe „Ojczyzna”, a także Stowarzyszenie „Nie dla Unii Europejskiej” czy ruchy wszechsłowiańskie. Obecnie do Zjednoczenia Patriotycznego „Grunwald” nawiązuje Zjednoczenie Patriotyczno-Robotnicze „Grunwald”, utworzone w 2015 roku.
